ระคาง ๒ หมายถึง ก. หมาง, หมองใจ, เคืองใจ.
น. ละอองที่ทําให้คายคัน. ก. ทําให้คายคันเหมือนถูกละออง เช่นระคายตัว, กระทบกระเทือนกายใจให้เกิดรําคาญไม่สุขใจ เช่นระคายหู, (กลอน) ใช้เป็น กระคาย ก็มี.
น. เค้าเงื่อนที่ทราบมานิด ๆ หน่อย ๆ แต่ยังยืนยันให้แน่นอนไม่ได้,ระแคะระคาย ก็ว่า.
น. เล่ห์, เงื่อนความ.
น. เค้าเงื่อนที่ทราบมานิด ๆ หน่อย ๆ แต่ยังยืนยันให้แน่นอนไม่ได้,ระเค็ดระคาย ก็ว่า.
น. เครื่องใช้ตีให้เกิดเสียงเป็นอาณัติสัญญาณ หล่อด้วยทองเหลืองเป็นต้นรูปคล้ายลูกฟักตัด มีหูติดอยู่ตอนบน.
ว. เสียงร้องแสดงความเศร้าโศกเสียใจของคนเป็นจํานวนมาก เช่นร้องระงม; อบอ้าว, อบด้วยความร้อนหรือควัน, ในคําว่า ร้อนระงม.
น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง อยู่ตามป่าใหญ่. (พจน. ๒๔๙๓).